- O sector mexilloeiro de Galicia enfróntase ao reto de unirse e fortalecerse para asegurar a súa competitividade, sustentabilidade e liderado internacional.
Galicia quere músculo colectivo para o seu ouro negro do mar. O sector mexilloeiro, un dos piares da acuicultura galega, encara unha das súas encrucilladas históricas: a necesidade urxente de cohesión interna para manter e reforzar a súa posición de liderado no mercado global. Consígnaa é clara: máis unidade, máis interlocución, máis poder estratéxico.
Con máis de 3.500 bateas distribuídas polas rías galegas —e máis dun milleiro fóra de toda organización—, a actividade mitilicultora galega sofre un problema crónico de fragmentación estrutural. Unha debilidade que limita a capacidade de acción conxunta e compromete a súa influencia na toma de decisións sobre normativas, sustentabilidade, innovación ou defensa comercial.
Na última Comisión do Mexillón, celebrada en Santiago de Compostela, o conselleiro do Mar, Alfonso Villares, lanzou unha proposta tan directa como ambiciosa: construír unha voz común para o sector, a través de entidades representativas fortes e unificadas. Villares, acompañado pola directora xeral de Pesca, Acuicultura e Innovación Tecnolóxica, Patricia García, remarcou a necesidade de poñer fin ao “minifundismo organizativo” que debilita ao mexillón galego, símbolo internacional de excelencia e eixo vertebrador de moitas economías costeiras.
Un mapa disperso que pide reconfiguración
Hoxe, 2.370 bateas están integradas en 45 asociacións, mentres 1.203 operan de forma independente. O mapa é claro: falta estrutura, sobra dispersión. Organizacións como Opmega, con 579 bateas agrupadas e presenza nas principais rías, son un exemplo do modelo que se quere estender: máis masa crítica, mellor capacidade de xestión, maior peso político e comercial.
A modo de contraste, a Sociedade Cooperativa Galega Amegrove viu como o seu número de bateas reducíase de case 500 a 260, reflexo dunha tendencia regresiva que tamén se observa noutras agrupacións como a Asociación de Mexilloeiros dá Illa de Arousa.
Tecnoloxía, normativa e clima: desafíos complexos
A reunión tamén abordou cuestións técnicas de fondo. Entre elas, o uso de cordas colectoras para a captación natural de mexilla, unha fase crítica do ciclo produtivo. Algunhas asociacións solicitaron estender a lonxitude destas cordas ata 12 metros para mellorar a eficiencia, aínda que a Consellería do Mar, con base en informes técnicos, mantén polo momento o límite en 5 metros, á espera de datos concluíntes.
Con todo, a administración autonómica ha flexibilizado o sistema permitindo o adianto do período de colocación e a ampliación de 50 cordas adicionais por batea como resposta aos cambios oceanográficos e climáticos que provocan desprendementos tanto do mexillón como da súa semente. Esta medida busca paliar os efectos das alteracións ambientais, un reto crecente que tamén obriga a pensar nunha estratexia sectorial máis sólida e compartida.
Unha folla de roteiro compartido: maio como punto de inflexión
Para avanzar cara a ese obxectivo común, a Xunta propuxo recompilar datos actualizados a través das asociacións do sector e convocar unha nova sesión da Comisión do Mexillón en maio, coa vista posta en fixar unha folla de roteiro realista, técnica e consensuada.
A mitilicultura non é só economía, é identidade, paisaxe e cultura. Galicia necesita que o seu mexillón —una das súas bandeiras gastronómicas máis recoñecidas no mundo— articúlese ao redor dunha estratexia compartida, resiliente e moderna. A globalización, o cambio climático, a competencia internacional e as esixencias do consumidor non esperan.
E o mexillón galego, con toda a súa historia, potencial e calidade, ten que estar máis unido que nunca para seguir sendo líder.