- Na política pesqueira europea, o bacallau eríxese como a referencia central nos intercambios de cotas entre países, facilitando un sistema de trueque que busca equilibrar as necesidades e ofertas das distintas nacións.
Desde a implementación da “estabilidade relativa” na Política Pesqueira Común (PPC) da Unión Europea, as cotas de pesca distribuíronse entre os Estados membros baseándose en porcentaxes fixas, determinados por capturas históricas e acordos previos. Con todo, co paso do tempo, as dinámicas das frotas pesqueiras, as demandas do mercado e as migracións das especies evolucionaron, xerando desaxustes entre as cotas asignadas e as necesidades reais de cada país.
Para abordar estas discrepancias, os Estados membros recorren a un sistema de intercambios de cotas, onde o bacallau actúa como unidade de referencia cun valor fixo de 1. A partir desta base, establécense equivalencias para outras especies, permitindo aos países negociar e axustar as súas cotas segundo os seus requirimentos específicos. Por exemplo, un país con excedente de cota de lagostino e necesidade de sardiña podería intercambiar 3 unidades de lagostino por 2 de sardiña, seguindo as equivalencias preestablecidas.
Este mecanismo, que lembra ao trueque tradicional, fundaméntase en valores asignados hai décadas, os cales poden non reflectir as realidades actuais do mercado pesqueiro. Por exemplo, 1 quilogramo de fletán podería equivaler a 0,8 bacallaus, mentres que 1 quilogramo de pescada podería equivaler a 3 bacallaus, valores que hoxe poderían considerarse desfasados.
A pesar destas posibles incongruencias, a “estabilidade relativa” é un principio fundamental na PPC, e calquera intento de modificar estes valores podería desestabilizar o delicado equilibrio alcanzado entre os Estados membros. Cada ano, realízanse numerosos intercambios, e cada país axusta os seus movementos estratéxicos segundo os seus intereses, elevando as cotas a un nivel xeopolítico.
Neste complexo armazón, os xestores das empresas pesqueiras convértense en auténticos estrategos, navegando entre regulacións, necesidades do mercado e sustentabilidade dos recursos mariños. O seu labor é esencial para garantir que o sistema funcione de maneira eficiente, asegurando tanto a viabilidade económica do sector como a conservación das especies.
Este sistema de intercambios, aínda que con desafíos inherentes, reflicte a capacidade de adaptación e cooperación entre as nacións europeas para xestionar de maneira sostible e equitativa os recursos pesqueiros compartidos.