- No medio da escuridade do mar, a esperanza aferrábase ao son do chifre e á coraxe de quen se lanzou ao rescate.
O relato do mariñeiro do Praia Menduíña Dúas sobre o rescate do Villa de Pitanxo penétrase nas profundidades da traxedia marítima, ofrecendo unha narración detallada que abarca desde os momentos previos ao incidente ata as repercusións posteriores na vida dos sobreviventes e a tripulación.
A historia comeza nunha noite escura e fría nas augas de Terranova, onde o Praia Menduíña Dúas navegaba xunto ao seu irmán, o Villa de Pitanxo. Os mariñeiros preparábanse para descansar despois dunha xornada de traballo esgotadora, cando de súpeto, o son de tres asubíos da bucina rompeu o silencio da noite. Este ominoso presaxio desencadeou un bulebule de actividades a bordo, mentres a tripulación preparábase para responder ao chamado de auxilio do Villa de Pitanxo.
Ángel, o narrador desta historia, lembra vívidamente a tensión no aire mentres o Praia Menduíña Dúas achegábase ao lugar do naufraxio. A medida que avanzaban, as luces de emerxencia parpadeaban na distancia, sinalando a localización da traxedia. A visión dunha balsa á deriva confirmou os peores temores da tripulación: o Villa de Pitanxo estaba en problemas, e os seus ocupantes loitaban por sobrevivir no medio das xélidas augas do Atlántico Norte.
O rescate foi unha carreira contra o tempo e os elementos. Samuel, o principal sobrevivente, foi avistado na balsa, axitando desesperadamente os brazos en sinal de socorro. Con habilidade e determinación, a tripulación do Praia Menduíña Dúas despregou unha lancha pneumática e lanzouse ao rescate. O son enxordecedor do chifre do patrón mesturábase co ruxido do vento e as ondas mentres se abrían paso cara á balsa á deriva.
O momento en que Samuel foi rescatado é descrito cunha intensidade palpable. Estaba a tremer de frío, cos beizos azuis e os ollos cheos de medo. Pero a súa determinación era inquebrantable, e continuou soprando o chifre de sinais para guiar aos rescatadores cara aos corpos dos seus compañeiros caídos. A escena era desgarradora, con cadáveres flotando na auga, lembrando a todos a bordo a fraxilidade da vida no mar.
O regreso a porto foi unha viaxe marcada polo silencio e a contemplación. Os sobreviventes, xunto coa tripulación do Praia Menduíña Dúas, reflexionaban sobre a traxedia que presenciaran e as vidas que se perderon no proceso. As conversacións eran escasas, e o peso do duelo palpábase no aire mentres o barco deslizábase silenciosamente cara ao horizonte.
Pero o final do rescate foi só o comezo dunha nova fase na vida dos sobreviventes e a tripulación. Ángel relata como a experiencia deixou unha marca indeleble en todos os que participaron no rescate, transformando as súas vidas de formas que nunca poderían imaxinar. Algúns deixaron a pesca para sempre, incapaces de soportar o peso emocional do que presenciaran. Outros continuaron traballando no mar, pero nunca esqueceron os horrores daquela noite fatídica.
Para Samuel, o sobrevivente principal, o camiño cara á recuperación foi especialmente difícil. Ángel describe como loitaba por superar o trauma de perder aos seus compañeiros e a dor de sobrevivir cando outros non o fixeron. Pero a pesar das súas propias loitas internas, Samuel converteuse nun símbolo de esperanza e resiliencia para todos os que o coñeceron, inspirándoos a seguir adiante mesmo nos momentos máis escuros.
A historia do rescate do Villa de Pitanxo é máis que unha simple narración de eventos; é un testemuño conmovedor da forza do espírito humano e a capacidade da xente común para enfrontarse á adversidade con coraxe e determinación. A través das palabras de Ángel, somos testemuñas da profundidade do sufrimento humano e a capacidade de sanación que reside dentro de cada un de nós. En última instancia, esta historia lémbranos que, mesmo no medio da escuridade máis profunda, sempre hai unha luz de esperanza que brilla no horizonte, guiándonos cara a un futuro mellor.